Een gezonde dosis asielrealisme maakt van West-Vlamingen Wereldvlamingen

OPINIE Newsmonkey.be

Bubba woont al jaren in onze gemeente. Hij is zot van onze garnaalvissers te paard, onze trots. Elk jaar droomt hij ervan de garnaalstoet af te sluiten, als laatste achter de paardenvissers. Bubba is een Afrikaanse Vlaming. Hij is ook een trotse straatveger. Maar klopt dat plaatje wel? Een zwarte Koksijdenaar die letterlijk de paardenstront van onze straten schraapt? We eisen inburgering, maar die moet er ook komen in onze eigen geesten.

Als West-Vlaming weet ik wat het is om wereldvlaming te zijn. Grenzend aan die eindeloze zee. Een kleine stap gescheiden van het buitenland. Tegelijk provincie waar het vreemde nog altijd wat meer vreemd is. In Vlaanderen (zonder Brussel) is 15,6% vreemdeling of heeft een niet-Belgische ouder. In West-Vlaanderen ligt dit met 9% het laagst. Jaren heb ik in en rond Brussel gewoond. Onze dochter in een Molenbeekse school, de wereld in haar klasje. Nu terug in Oostduinkerke is het zoeken naar kleur.

Angst voor het vreemde. Criminalisering van de vreemde?

Het nieuwe is in West-Vlaanderen wat extra nieuw. Het verklaart wellicht deels het beeld dat de laatste dagen in de pers was over West-Vlaanderen. En neen, niet enkel in Koksijde. We horen de angst voor het vreemde ook bij Renaat Landuyt, sp.a burgemeester, nadat plannen bekend werden om 300 asielzoekers op te vangen in Zeebrugge. En nu in Oostende een honderdtal extra kandidaat-vluchtelingen worden opgevangen, merkt Johan Vande Lanotte op dat te veel van hen gegroepeerd worden aan de kust.

Een angst die we ernstig moeten nemen. Niet zomaar mogen weglachen of minimaliseren. De West-Vlaamse (kust)positie is ook specifiek. Dichtbij de Franse grens, dichtbij Calais waar vele asielzoekers de oversteek naar Engeland wagen. De roep naar extra veiligheidsmaatregelen is terecht wanneer mensensmokkelaars op zoek zijn naar hun volgende prooi en wanneer de Franse premier Valls aangeeft niet te zullen twijfelen om zonodig Frankrijks grenzen te sluiten.

Angst voor het vreemde mag daarbij niet ontaarden in een criminalisering van elke gezin asielzoekers. Neen, niet elke asielzoeker wil met een bomgordel de gasterminals in Zeebrugge tot ontploffing brengen, onze supermarkten leegroven of onze vrouwen mishandelen. Een asielcentrum is geen open gevangenis voor topcriminelen. Het verhaal van de vluchtelingenopvang blijkt al te vaak een verhaal van vele ficties. De aandacht voor de non-fictie, voor de realiteit verdwijnt er door naar de achtergrond.

Asielrealisme

Neen, het is niet zo dat onevenredig veel asielzoekers in West-Vlaanderen worden opgevangen. De cijfers in de provincies Antwerpen en Luik liggen bijvoorbeeld nog altijd stukken hoger. De realiteit is dat elke provincie zijn evenredig deel moet doen. Maar ook dat elke gemeente mee in het bad moet, en niet alle verantwoordelijkheid bij enkele gemeenten kan worden gelegd. Er schuilt geen politieke tactiek achter de spreiding van asielzoekers. Het is pompen of verzuipen, willen we de hoge nationale instroom de baas kunnen. Door ook de militaire basissen te benutten, kunnen heel snel extra plaatsen worden gecreëerd. Net als in alle andere landen liggen veel van die basissen aan de kust. Simpele realiteit.

Neen, asielzoekers niet opvangen is gewoonweg geen optie. Omdat wij mensen zijn. Maar ook omdat dat het domste is wat we kunnen doen. Onder vorige, socialistische regeringen sliepen gezinnen in de winter op straat. Ze stapten naar de arbeidsrechtbank en kregen recht op een hotelkamer of een uitkering van 250€ per dag. Een maatschappelijke kost die verschillende malen hoger ligt dan een ticketje collectieve opvang en die tegelijk een enorm aanzuigeffect creëert. Nog meer asielzoekers, nog meer nood aan opvangplaatsen, miserie in het kwadraat. Simpele realiteit.

Ja, minderjarige asielzoekers verdienen zo snel mogelijk een plaats op onze scholen. Ook wanneer ze nog geen Nederlands spreken. Omdat het kinderen zijn. Simpele realiteit.

En ja, er moeten vandaag inderdaad al te veel asielzoekers worden opgevangen in België. We doen meer dan ons rechtmatig Europees deel. Het is uitstekend dat (West-)Vlaamse politici hun oor te luisteren leggen in de dorpsstraat en hun bezorgdheden uiten in de media. Nog beter is het wanneer ze hun kritiek overmaken aan hun nationale partijtop, zodat die niet langer op de rem staan, maar N-VA staatssecretaris voor migratie Theo Francken komen versterken in zijn aanpak om de asielcrisis te controleren en in te perken. Als we de instroom kunnen terugdringen, zijn minder opvangplaatsen nodig. Simpele realiteit.

Wereldvlamingen

Een strenge en kordate aanpak van asielmisbruik, met een sterk Europees grenzenbeleid en voldoende aandacht voor onze veiligheid. Een open menselijke blik, met begrip voor terecht bezorgdheden en angsten van inwoners en nieuwkomers. Niet wereldvreemd, maar met een gezonde dosis asielrealisme. Niet zagen, maar aanpakken. Dat maakt van ons zeevolkje West-Vlamingen en Wereldvlamingen.

Sander Loones

Europees parlementslid N-VA, West-Vlaming en Wereldvlaming