Een betere (Britse) deal voor alle Europeanen

Morgen stelt de Britse premier David Cameron zijn Europese hervormingsagenda voor. Samen met de Britse Conservatieven is de N-VA er rotsvast van overtuigd dat de EU aan verandering toe is. We moeten kiezen voor een echt confederaal Europa, gebaseerd op het eurorealisme. Een EU die stimuleert en niet frustreert. Een betere (Britse) deal dus voor alle Europeanen, dat stellen ECR-fractievoorzitter Syed Kamall en Sander Loones, N-VA-ondervoorzitter en Europarlementslid, op DeMorgen.be.

Wat als de Europese Unie niet bestond. Wat als je een blanco blad kreeg om een samenwerkingsverband van Europese landen te ontwerpen. Zou uw voorstel op de huidige EU lijken?

Dinsdag presenteert Brits premier David Cameron zijn Europese hervormingswish-list. Iedereen is het erover eens dat de EU aan verandering toe is. We staan op een kruispunt. Evolueert de Unie verder naar een gecentraliseerde Europese superstaat? Of kiezen we voor een echt confederaal Europa op basis van realisme en samenwerking rond de waarden die we delen?

Wie zich tot een gecentraliseerde Europese superstaat bekeert, kiest voor een model waarvoor geen draagvlak bestaat bij de bevolking. De traditionele Europese denkers beweren dat een pan-Europese democratie de enige mogelijke optie is. Zij zijn alvast eerlijk over hun politieke agenda. Anderen beweren dat hun einddoel niet een federaal Europa is, maar tegelijk pleiten ze continu voor meer Europa zonder duidelijk te maken hoe ver ze eigenlijk willen gaan.

Ze leven in ontkenning. Ontkenning van de realiteit dat de EU geen democratie is, maar een optelsom van 28 (en meer) democratieën. Deze simpele waarheid negeren, doet de Europese burger afhaken.

De Britse premier David Cameron legt alvast een ander EU-model op tafel. Cameron wil de EU niet opbreken en eist geen speciallekes enkel voor de Britten. Hij wil hervormingen gebaseerd op transparantie en decentralisatie. Hervormingen op maat van het Verenigd Koninkrijk, op maat van Vlaanderen, op maat van alle 28 EU-lidstaten.

De Britse aanpak ten aanzien van Europa is eigenlijk al generaties lang dezelfde: Londen als essentieel tegengewicht voor de interventionistische reflex van Parijs en de federaliserende reflex van Berlijn. Maar wat wel is veranderd, is de wereld waarin we vandaag leven.

De markten zijn globaal geworden, terwijl de besluitvorming naar het meer lokale niveau is verschoven. Technologische vooruitgang gaf mensen meer controle over hun leven, en ze eisen diezelfde controle over hun leiders. Gefrustreerd door belemmeringen in de interne markt of door nodeloze obstakels die een correct handelsbeleid afremmen. Met de ambitie om Europees te wegen via hun nationale parlementsleden die nauwer bij hen staan. Eerder dan langs het Europees Parlement, waar lobbyisten de deur platlopen.

De interne markt echt eenmaken en macht decentraliseren. Dat zijn de hervormingen die de concurrentiekracht versterken en de burger opnieuw warm kunnen maken voor het idee van Europese samenwerking. Vooral ook rond migratie zijn de uitdagingen gigantisch. Onze kiezers in Vlaanderen en Londen hanteren een open blik op identiteit en op de wereld. Bij hen groeit echter de perceptie en sterkt de realiteit dat misbruik wordt gemaakt van onze sociale welvaartstaat. Cameron wil terecht het vertrouwen in het vrij verkeer binnen de EU herstellen. Daar zullen we echter enkel in kunnen slagen wanneer we terugkeren naar het fundamentele uitgangspunt: vrij verkeer is er om te werken, niét om sociale steun te claimen.

Niet enkel voor de Europese mobiliteit moeten we terug naar de basis. Dat moeten we ook doen als het over de euro gaat. Om de eurozone te 'redden' hebben we echt geen nood aan een politieke unie. De afgesproken regels respecteren volstaat, vooral wat betreft de schuld en de no-bailouts. Regels die uit politiek opportunisme het afgelopen decennium keer op keer met de voeten werden getreden.

Gelet op de mogelijke verdere integratie van de eurozone willen de Britten eurorealistisch de belangen van hun dienstensector beschermen. Zodat zij niet ten prooi vallen aan de agenda van Frankfurt en Parijs. Met de eurozone in crisis doet Cameron zo wat alle leiders zouden doen: een financiële sector die goed is voor 1,1 miljoen Britse banen verdedigen. Het is te gemakkelijk om zijn bezorgdheden af te schilderen als louter Britse moeilijkdoenerij.

Europa bevindt zich in zwaar weer. Wie de EU naar een veilige haven wil leiden, moet het Kanaal durven oversteken. Om te komen tot een EU die kiest voor verantwoording en openheid. Een EU die stimuleert en niet frustreert. Die zorgt voor meer oplossingen en minder koppijn. Camerons voorstellen zijn geen bedreiging, ze bieden een opportuniteit. Vlaanderen en de rest van de EU hebben veel te winnen bij wat het Verenigd Koninkrijk voorstelt. Het blanco blad ligt niet op de tekentafel, maar dat is geen excuus. We moeten allen werken aan een sterk hervormde EU. Niet enkel de Britten, maar alle Europeanen hebben nood aan een betere deal.