Waarde Merkelianen, wees eerlijk over jullie Europa

Angela Merkel nodigt in haar dooie eentje de hele wereld uit. Vervolgens wil ze haar gasten bij de buren te slapen leggen. Met haar uitspraak "Wir schaffen das" pretendeert de Duitse bondskanselier voor de ganse EU te spreken. Tegelijk dreigt Griekenland met Europese veto's wanneer het verplicht zou worden zijn grenzen te versterken. Merkel, Griekenland en de eurotraditionalisten schermen daarbij met de term 'solidariteit'. Ontdaan van realiteitszin leggen ze zo hun wil op aan de rest van Europa. Liever samen ten onder gaan, dan de koers bij te sturen.

De Europese Unie is geen vriendenclub. Het is een middel om een beter beleid te kunnen voeren voor onze burgers, om efficiënt met onze partners samen te werken en op het wereldtoneel te kunnen wegen. Wie dat niet inziet en deze Unie als vanzelfsprekend beschouwt, is de doodgraver van elke Europese samenwerking. En wie denkt de Europese koers alleen te kunnen bepalen, getuigt van ongedragen leiderschap. Net daar wringt het schoentje bij Merkel.

Hard ontwaken

Griekenland lijdt al langer aan dezelfde ziekte. Enkele maanden geleden werden de droombeelden van de marxistische premier Tsipras aan diggelen geslagen tijdens het grexit-debat. Tsipras verwachtte de factuur voor zijn falende beleid door te kunnen schuiven naar de andere eurolanden. Die zouden mogen opdraaien voor de sociaal-economische recepten die nochtans elk land rechtstreeks naar het failliet zouden leiden. Het werd hard ontwaken voor de Grieken.

Nu houdt Griekenland de Europese Unie opnieuw gegijzeld. Voor de tweede keer in nauwelijks meer dan zes maanden tijd. De Oostenrijkse kanselier Faymann - een sociaaldemocraat - bedacht het land met de titel van reisbureau. In 2015 wezen de Grieken 843.526 asielzoekers de weg naar West-Europa. Zelf noteerden ze maar 13.197 asielaanvragen, in een permanente weigering om hun grenzen te versterken, ook al is dat op Europees niveau zo afgesproken.

Door Tsipras en Merkel de hand boven het hoofd te houden, kiest de Europese Unie voor een perverse invulling van het begrip solidariteit. Solidariteit als het doorschuiven van plicht en verantwoordelijkheid. De ultieme transferunie. De voorzitter van de Europese Commissie, Jean-Claude Juncker, presteerde het zelfs om Griekenland twee weken geleden te feliciteren voor de gevoerde asielpolitiek, terwijl de Commissie België op de vingers tikt wanneer het in de haven van Zeebrugge de oprichting van illegale vluchtelingenkampen verhindert. De Belgische grenspolitie onderschepte intussen wel zeshonderd illegalen en achttien mensenhandelaars aan de Franse grens, in enkele dagen tijd.

Kleur bekennen

In zijn standpunt in De Morgen van 1 maart was Koen Vidal alvast duidelijk: het is tijd dat alle politieke partijen kleur bekennen. De N-VA-positie is al maanden gekend. Wij roepen de Merkelianen op om even duidelijk te zijn en tenminste eerlijk te benoemen waar zij voor staan: een Europa zonder grenzen. Want dat is wat het onbeperkt spreiden van asielzoekers inhoudt, wanneer je niet eerst de buitengrenzen ambitieus versterkt en een strenge maximumlimiet stelt. Onbetaalbaar, onhoudbaar.

Deze crisis overstijgt veruit de eurocrisis. Vandaag staat de maatschappelijke vrede en veiligheid in Europa onder druk. De tolerantie voor immigratie en voor immigranten implodeert, spanningen lopen op. Dit gaat al lang niet meer over de vraag hoeveel oorlogsvluchtelingen de Europese Unie kan opvangen, maar over hoe we de komende decennia in West-Europa zullen samenleven. Bovendien is het een publiek geheim dat de Oost-Europese Visegrád-landen nog liever uit de Unie stappen dan het expansieve immigratiebeleid verder te ondergaan. En eigenlijk kun je hen dat niet kwalijk nemen, als je ziet hoe een ongecontroleerde massa-immigratie het sociale weefsel in onze grootsteden aantast.

Zo kan het niet langer. Samen met ons is dat ook de mening van steeds meer Europeanen. Een nieuwe wind steekt op in de EU. De richting ervan is duidelijk: eerst verantwoordelijkheid tonen, daarna pas kan over solidariteit worden gesproken. Eerst de Griekse begroting op orde, dan pas Europese steun. Eerst een écht grensbeleid, dan een mogelijke spreiding. Maar als onverantwoordelijkheid de Europese huisstijl wordt, dan hoeft het voor ons niet.