Verantwoordelijkheid en solidariteit. Geen Europees profitariaat.

Ik woon in de Astridlaan in Koksijde - Oostduinkerke. En wij hebben een goede regel bij ons in de straat: iedereen veegt voor zijn eigen deur, en zo is onze ganse straat schoon. Soms veeg ik ook bij mijn buurman wanneer die ziek is bijvoorbeeld. Solidariteit dus.

Als ik niet in de Astridlaan, maar in de Europastraat zou wonen, zou dat anders zijn. Dan zou de noordelijke helft van de straat er geveegd bij liggen... en de zuidelijke helft niet. Want dat is wat we zien in Europa vandaag. Verschillende Zuid-Europese landen weigeren hun deel van 't werk te doen. Zij verwachten dat anderen dat zullen doen in hun plaats. Dat anderen de factuur zullen betalen voor hun falend beleid.

En zo werkt het natuurlijk niet. Zeker niet in de Eurozone. De Eurozone kan enkel draaien wanneer alle lidstaten verantwoordelijkheid opnemen. Wanneer alle lidstaten hun eigen economisch beleid organiseren én er in principe ook zelf voor betalen. 

Maar vandaag hoor ik hier in het parlement niet praten over het opnemen van verantwoordelijkheid. Ik hoor hier wel een ander geluid. Hier gaat het weeral over een eurozonebudget, eurobonds, een Europees monetair fonds, een Europees ministerie van financiën... Het uitbouwen van een Europese transfer-unie dus.

Met alle respect, dat is geen solidariteit, dat is profitariaat. Dat is het omvormen van de Eurozone tot een België XL, een transferunie van Noord naar Zuid. 

Terwijl het duidelijk is dat transfers een aderlating zijn op de Noordelijke economieën. Ze zorgen voor interne discussies en spanningen, en slagen er niet in om economische verschillen weg te werken. De miljarden euro's die jaarlijks van Vlaanderen naar Wallonië stromen, slagen er niet in om de kloof in België te dichten. Wat zou dat dus werken op Europese schaal...

Als de eurozone een echte toekomst wil, dan zullen we allemaal moeten hervormen. Ook en vooral in zuid-Europa. Dan zullen we moeten zorgen dat het opnemen van verantwoordelijkheid wordt beloond.