Lidstaten zonder handboeien

We moeten nationale politici meer Europese verantwoordelijkheid toekennen, zeggen Sander Loones en Anneleen Van Bossuyt. Alleen zo zullen de lidstaten zich binnen de EU meer engageren.

Nationale parlementen meer verantwoordelijkheid geven in het EU-debat? Terugkeer naar de kerktoren! Administratieve rompslomp verminderen omdat die economische groei belemmert? Vrij spel voor frauderende multinationals! Nieuwkomers eerst vragen om bij te dragen voordat ze sociale steun kunnen krijgen? Een aanval op onze sociale zekerheid!

Kritische analyses over Europese pijnpunten en voorstellen om de EU te hervormen worden door traditionele politici weggezet als bekrompen, asociaal en anti-Europees. Wie dit doet maar anderen tegelijk populisme verwijt, past het even in de spiegel te kijken. Ook standaard.be nam dergelijke argumenten over in het commentaar gisteren.

Liefde is... eerlijk zijn met elkaar. Net daarom legt de N-VA de vinger wel op de Europese wonden en pleiten wij voor een stevige dosis eurorealisme. Net daarom willen we de onderhandelingen van de Britten gebruiken om de EU te hervormen. Een sterk hervormde EU is niet enkel goed voor het Verenigd Koninkrijk, maar ook voor de andere Europese lidstaten en zeker voor Vlaanderen.

Met meer dan 500 miljoen burgers is de Europese interne markt de grootste binnenmarkt ter wereld. Door die verder te verdiepen kan de EU een nog grotere bijdrage leveren aan de welvaart van de Europeanen. Een digitale interne markt kan 3,8 miljoen jobs opleveren. De energie-unie zou buurlanden meer met elkaar verbinden en ons 40 miljard euro besparen. Een meer eengemaakte kapitaalmarkt biedt onze start-ups een steuntje in de rug, zodat ze niet naar de VS moeten verhuizen als ze willen groeien. Eurorealisme betekent dat we die verandering ook echt én snel realiseren.

Eenheidsworst

Een Unie die sterk is waar nodig, met een prominente plaats voor verantwoordelijke lidstaten. Ook dat is eurorealisme. Wie kiest voor Europese eenheidsworst ontkent onze diversiteit. Wie alles wil europeaniseren en eerlijke concurrentie tussen lidstaten onmogelijk maakt, verzwakt de kleinere lidstaten. Wie pleit voor Europese belastingen, pleit vooral voor hogere belastingen. Wie meent dat de EU het telkens moet overnemen wanneer lidstaten zich niet aan de afspraken houden, ondergraaft elk nationaal verantwoordelijkheidsgevoel.

Dat nationale niveau is net het niveau waar burgers in de eerste plaats op steunen om hun wensen kenbaar te maken. De EU is geen democratie, het is een som van 28 en meer democratieën. We zouden nationale politici net een grotere stem en meer Europese verantwoordelijkheid moeten toekennen. Duidelijke afspraken zouden lidstaten die ze niet respecteren moeten verplichten op de blaren te zitten.

Geëngageerde lidstaten zijn bij uitstek nodig als de asielcrisis in beeld komt. Ja, een gecoördineerde aanpak is nodig om de buitengrenzen strikt te bewaken en een eerlijke spreiding over alle lidstaten te garanderen. Maar zolang Merkel de wereld uitnodigt en haar gasten vervolgens bij haar buren te slapen wil leggen, wordt elk Europees draagvlak ondergraven. Europese betrokkenheid zal er alleen komen als lidstaten niet langer de problemen moeten oplossen die andere lidstaten en de falende EU veroorzaken.

Een sterk netwerk van verantwoordelijke lidstaten, Europese instellingen die daarbovenop sterk zijn waar nodig. Dat is de richting die we uitmoeten. Wie blind pleit voor meer en meer Europa, en voor gehandboeide lidstaten, levert de EU geen dienst. Wat we nodig hebben is een nieuw Europees model dat de Unie door het stormweer voert. Eurorealisme is daarbij een uitstekend kompas.