Het Vlaamse geld en geduld zijn op. Tijd om te kiezen

“De vraag is niet alleen of confederalisme noodzakelijk is, de vaststelling is dat België totaal onmogelijk geworden is. Het Belgisch labyrint maakt deugdelijk beleid onuitvoerbaar”, schrijft Kamerlid Sander Loones in ONAF, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging. “Tijd om te kiezen: de verdere neergang met Vivaldi of een echte toekomst voor Vlaanderen.”

Confederalisme 

De regering-De Croo ging het anders doen. Vivaldi zou bewijzen dat België wel degelijk werkt. Maar wat zien we? Dit land duikt verder de dieperik in. De typisch Belgische compromissen zorgen niet voor middelmatigheid, maar zelfs voor regelrechte ondermaatsheid. In crisistijden valt het nog extra op. De tekorten exploderen. Hervormingen blijven uit. Opnieuw hogere belastingen. Nog meer schulden. De allerslechtste begroting van heel Europa. 

Vivaldi bewijst net dat België niet werkt. We moeten af van dit land en radicaal kiezen voor confederalisme. Zodat Vlaanderen kan uitblinken en de Vlamingen het beleid krijgen waar ze voor stemmen. 

België is financieel onhoudbaar

De Europese Commissie, de OESO, het IMF, de Nationale Bank, … verkondigen allemaal hetzelfde: België stevent af op het failliet. De alarmbellen rinkelen. Het Belgisch begrotingstekort zal volgend jaar 6,1 procent van het bbp, ofte 35 miljard euro bedragen. Dat is de slechtste begroting van de eurozone. 

Waar het probleem zit? Federaal. Daar worden alle broodnodige hervormingen van de arbeidsmarkt en de pensioenen gesaboteerd. En in Wallonië en Brussel, die uitblinken in onverantwoord bestuur. Gelukkig wordt er in Vlaanderen wel op de centen gelet. Dat bevestigt ook de Nationale Bank: enkel Vlaanderen gaat naar een begrotingsevenwicht, de andere overheden niet.

De werkelijkheid is duidelijk en moet gezegd: we kunnen ons dit land niet meer veroorloven. Om structureel te hervormen, zullen we ook de structuren moeten veranderen.

Minder postjes, meer verantwoordelijkheid

Meer eenvoud en minder politieke postjes. Daar moet het starten. Confederalisme snoeit 160 parlementaire mandaten weg, 20 ministeriële posten minder en 800 federale kabinetsfuncties eruit. Gedaan ook met onduidelijke bric-à-brac bevoegdheidsverdeling die aanzet tot onverantwoordelijkheid. Gedaan met ministers die paraplu’s opentrekken en zeggen waarom iets niet kan om vervolgens te wijzen naar een ander. We krijgen met confederalisme transparantie en responsabilisering in de plaats.

Geen Belgische eenheidsworst, wel beleid op maat 

Wie vandaag effectief wil besturen, moet snel kunnen schakelen. Het nabijheidsbeginsel biedt daarom een weg vooruit: kleinere natiestaten kunnen flexibeler inspelen op specifieke geografische noden. Het geeft de kans om nieuwe oplossingen op kleinere schaal te testen vooraleer ze breder uit te rollen. Zo kunnen we leren van elkaar. Productieve regio’s die voluit gaan, dat is de toekomst. Regio’s die onderling samenwerken, Europees en internationaal, waar dat nodig is. 

Vandaag zien we helaas dat de traditionele partijen het tegendeel bepleiten. De liberalen kiezen zelfs voor meer Belgisch centralisme. Ze willen bevoegdheden opnieuw afpakken van Vlaanderen om die weer Belgisch te gaan besturen. Dat Open VLD daarmee volledig ingaat tegen de eigen ideologie en pleit voor minder concurrentie, deert hen niets. Echt liberalisme vertrekt nochtans vanuit een concurrentiemodel dat ervoor zorgt dat elke deelstaat verantwoordelijkheid moet opnemen en de andere regio’s daarbij kan uitdagen. En net dat is enorm belangrijk, want het is (beleids)concurrentie die iedereen prikkelt en naar boven stuwt.

Ooit hadden de liberalen ‘goesting’ en ‘vleugels’. Vandaag hebben ze zelfs hun eigen, liberale ideologie de vuilnisbak in gekieperd. Niet inhoud, maar postjes boven. Uiteraard schuilt daar bij Open VLD en MR een electorale strategie achter. In Vlaanderen en Wallonië zijn zij totaal niet bepalend. Via België kunnen de liberalen zich onrechtstreeks doperen, steunend op elkaars electorale impact. Zo werd De Croo premier, ook al komt hij slechts uit de zevende partij.

Institutioneel eenrichtingsverkeer

Moeten de kerncentrales een Vlaamse bevoegdheid worden, zodat we ze kunnen open houden? Natuurlijk. Moeten we het migratiebeleid in eigen handen krijgen, zodat onze grenzen niet langer overgeleverd zijn aan Ecolo en PS? Liever gisteren dan vandaag. Moeten we de Waalse werkloosheidsuitkeringen blijven betalen, of moet elke regio verantwoordelijk worden voor de eigen facturen? De evidentie zelve. Wel, daarover gaat Vlaams zelfbestuur. En ik ben er nogal van overtuigd dat heel wat Vlamingen wel weten hoe ze op die vragen zouden antwoorden. Omdat ze goed aanvoelen dat het met Wallonië onmogelijk is. 

Maar neen, er zijn partijen die het tegendeel bepleiten en zo ver willen gaan dat ze Vlaanderen onder curatele willen plaatsen met een Belgische hiërarchie der normen. Wat al helemaal verbaast, is dat er Open VLD-politici zijn die Vlaanderen bevoegdheden willen ontnemen om ze te herfederaliseren. Ze verkiezen om België te belonen, dat met de levenloze regering-De Croo nochtans geen wezenlijke hervorming afgeklopt krijgt. In plaats van bevoegdheden centrumrechts en Vlaams te besturen, voeren ze liever federaal beleid met de PS en Ecolo. 

Het onmogelijke land

De vraag is niet alleen of confederalisme noodzakelijk is, de vaststelling is dat België totaal onmogelijk geworden is. Het Belgisch labyrint maakt deugdelijk beleid onuitvoerbaar. België lijkt al geruime tijd niet meer in staat om de grote uitdagingen aan te pakken. Kampioen in schulden, tekorten en belastingen. Vroeger rekende men op de Vlaamse overheid om de putten te dichten, nu zit men zelfs voluit in de zakken van elke individuele Vlaming. 

Het geld is op en ook ons geduld is op. Tijd om te kiezen: de verdere neergang met Vivaldi of een echte toekomst voor Vlaanderen.