Euroliefde maakt Vivaldisten blind

Op 11.03.2021 debatteerde de Kamer van Volksvertegenwoordigers over het 'eigenmiddelenbesluit' van de Europese Unie en de hogere bijdrage van België aan de Unie. Hieronder kan u de tussenkomst over dat eigenmiddelenbesluit van Kamerlid Sander Loones vinden.

"€ 1 miljard, elk jaar éxtra richting de Europese Unie. Daarover stemde de de Kamer van Volksvertegenwoordigers gisteren. In 2019 betaalde België zo’n 3,3 miljard euro aan de EU.

Dit jaar, in 2021 stijgt dat naar 4,3 miljard. België zal voortaan dus ieder jaar 1 miljard euro éxtra bijdragen aan de EU. Dit komt bovenop de vaststelling dat België nu al meer aan de EU betaalt, dan we ervoor terugkriijgen. In de toekomst neemt dit dus verder toe en worden we een nog grotere netto bijdrager.

1. Plannen voor € 1 miljard…

Beeldt u eens in wat we allemaal met € 1 miljard euro zouden kunnen aanvangen. Ik confronteerde de Vivalisten met hun eigen paar-groene wensdromen.

Bekijk de premier… Enkele weken geleden was hij super tevreden omdat de federale regering erin slaagde € 1,2 miljard van EU herstelfonds binnen te halen. De federale regering is ze alweer kwijt. Gisteren – éénmalig! – 1,2 miljard gekregen van Europa, vandaag sturen we €1 miljard terug naar Europa. En ook de volgende jaren zullen we dat moeten doen…

Bekijk de socialisten… Deze regering kondigt aan de minimumpensioenen te zullen verhogen. Terecht en absoluut broodnodig. Daarvoor is nodig: iets meer dan 1 miljard in 2024. Maar de Vivaldisten verkiezen du 1 miljard naar de EU te sturen, in plaats van die in  onze eigen gepensioneerden te investeren.

Bekijk de liberalen… Zij beweren graag van veiligheid een strijdpunt te willen maken. Daarom kondigt Vivalde extra investeringen aan in justitie (250 miljoen), politie (100 miljoen), nieuwe kazernes voor defensie (100 miljoen), meer gesloten centra en terugkeer (190 miljoen). Samengeteld zou dit zo’n 500 miljoen extra betekenen voor veiligheid. Wel dat bedrag zouden we kunnen verdubbelen… maar dat kan niet omdat 1 miljard richting de EU vertrekt.

Bekijk de ecologisten… Mar paars-groen willen zij geld pompen in de offshore windernergie op zee (100 miljoen), de modernistering van het spoorwegennet (365 miljoen), het energie neutraal maken van overheidsgebouwen (170 miljoen), CO2 uitstoot verminderen van gascentrales (50 miljoen). Dat zou allemaal met dat miljard gefinancierd kunnen worden, en dan was er zelfs nog 300 miljoen op overschot.

Samengevat: Deze paars-groene regeirng kondigt 3,2 miljard aan voor nieuw beleid. Ze zou daarvan al onmiddellijk 1 miljard zo gefinancierd kunnen zien… maar dat gebeurt niet. Omdat ze verdrinkt in blinde Euroliefde. Omdat België Europees slecht heeft onderhandeld

2. Het kán anders!

Dat België nu elk jaar €1 miljard extra moet bijdragen Europees, is omdat een aantal beleidskeuzes werden gemaakt. Dit had zo niet hoeven lopen. Alleen blijkt nog maar eens hoe slecht België heeft onderhandeld…

2.1. Kleinere unie … maar geen kleiner budget

Met het vertrek van de Britten, wordt de Europese Unie voor het eerst in haar geschiedenis kleiner. Logischerwijze zou dus ook het budget van de EU moeten kleiner worden, maar het tegendeel is waar. In plaats van te hervormen en te besparen, verwacht Europa dat de resterende lidstaten, waaronder België, in de toekomst juist meer bijdragen. Een andere keuze was mogelijk geseest…

2.2. Anderen slaagden, waar België faalde

Om de extra Europese bijdrage te verantwoorden, verwijst de regering-De Croo graag naar de stijgende douane-inkomsten, het NextGeneration EU herstelfonds en het Brexitfonds. Het betreft een rookgordijn. Wie het dunnen Europese laagje vernis wegkrabt, ziet dat België zich in de luren liet leggen.

De Douane-inkomsten: Ja, het is juist dat we voortaan 25 procent van de geïnde douanerechten zullen kunnen behouden, terwijl dit vroeg slechts 20% was. De opbrengst gaat zo van 500 naar 625 miljoen, zo’n 125 miljoen extra dus. Maar… om die te krijgen moeten we dus wel eerst 1 miljard euro meer betalen. Totaal onevenwichtig.

NextGeneration EU herstelfonds Ook uit de verdeling van de Europese herstelmiddelen blijkt dat de Belgische regering slecht onderhandelde. Opnieuw lijken vooral Zuid- en Oost-Europese lidstaten langs de kassa te passeren. Zo blijkt uit de analyse van de Nationale Bank, niet bepaald de N-VA studiedienst.

Aangetoond wordt door de NBB dat België ruim onder het Europees gemiddelde scoort, omdat de verkeerde parameters worden gebruikt. Je zou verwachten dat meer coronasteun gaat naar lidstaten die zwaarder getroffen zijn door de COVID-19-crisis. Dat is niet het geval.

Resultaat? België staat garant voor 17,5 miljard euro herstelhulp, maar krijgt uit het deel giften slechts 5,9 miljard terug. Als je kijkt naar de economische schade en de negatieve impact op het bruto binnenlands product, zouden wij recht hebben op 14 miljard euro.”

Samengevat: België moet een pak meer bijdragen, maar krijgt haar eerlijke deel niet terug. Belastingcenten die hier worden betaald, zullen niet langer rechtstreeks door ons besteed kunnen worden. Voortaan beslist Europa hoe die middelen worden gebruikt. En dat terwijl de noden in eigen land gigantisch zijn: de coronapandemie, het structurele begrotingstekort, vergrijzing … Hoe wil paars-groen die dan betalen? Met nóg extra belastingen?”

3. Krijgen we Europees waar voor ons geld?

Natuurlijk beperkt de vraag zich niet enkel tot “hoeveel gaan we extra betalen”, maar moeten we ook in beeld brengen “wat we daarvoor in de plaats krijgen”. Krijgen we waar voor ons geld? Ook hier toont de begroting dat het onvoldoende is. Onvoldoende voor België, onvoldoende voor Europa. De nieuwe Europese Meerjarenbegroting is ondermaats. De tendens lijkt op verschillende punten zelfs de verkeerde richting uit te gaan…

Wie het Europees akkoorden bestudeert, zie een niet al te fraai beeld verschijnen.

3.1. Europa van chantage

De EU broedt al jaren op een plannetje: Ze willen Europese obligaties invoeren en nieuwe Europese belastingen invoeren. En de opbrengsten van die belastingen zouden niet naar de lidstaten gaan maar rechtstreeks naar de EU zelf

Dit is een gigantisch ideologisch debat. De Verhofstadt’s van deze wereld, drammen er al jaren op door, maar zijn in hun ongedragen wensdromen nooit geslaagd.

Nu maakt de EU echter gebruik van het feit dat een aantal lidstaten zwak staan, omdat ze veel economische, gezondheids, budgettaire schade lijden. In plaats van groots te zijn in haar hulp, kiest de EU de weg van de chantage. Om haar agenda door de strot van de lidstaten te drammen.

Is dit het Europa waar de Vivaldisten voor kiezen? Het Europa van de chantage?

3.2. Europa van omkoperij

In de Europese begrotingsdiscussies stonden de zogenaamde “frugal four” Nederland, Oostenrijk, Denemarken en Zweden, tegenover de rest. Wat mij betreft zijn dit niet  de “vrekkig vier”, maar wel de “zuinige en verantwoordelijke vier”

Het is vreemd dit te moeten herhalen… Maar er is niets mis om zuinig te zijn met belastingscenten. Integendeel, wie goed op de centen let wanneer het goed gaat, kan extra bijtanken wanneer het slechter gaat.

Dat maakt deze coronacrisis zeer tastbaar en duidelijk. Kijk naar de Horeca. En vergelijk de steunpremies die werden uitgereikt in de diverse regio’s. Horeca-steun in Brussel bedroeg € 12.000 per zaak, in Wallonië staat de teller op € 16.500, in Vlaanderen op… € 40.330. Vlaanderen kan zich dat permittere ook, net omdat wij een degelijk begrotingsbeleid hebben gevoerd, jarenlang.

Overigens zou dat de logica zelve moeten zijn, dat bestuurders zuinig moeten omspringen met belastingsgeld. Mensen hebben hard voor die centen gewerkt, ze moeten al te veel belastingen betalen. Het is maar netjes om daarmee omzichtig en zuinig mee omspringen

Wat er ook van zij, in dit Europese debat moeten wij ons alvast totaal niet omgekocht voelen. Omdat België zo slecht onderhandelde, krijgen wij geen geld… maar mogen wij nog meer gaan betalen. Elk jaar zo’n 1 miljard euro extra én bovendien staan we garant voor meer dan 17 miljard euro van het EU herstelfonds, terwijl België zelf slechts 5,9 miljard euro zal opstrijken uit het deel giften van dat fonds.

Is dit het Europa waar de Vivaldisten voor kiezen? Het Europa van de omkoperij?

3.3. Het Europa van gisteren

Met deze stemming beslist het parlement hoeveel België elk jaar aan de EU zal betalen én eigenlijk ook grotendeels waarvoor deze centen Europees zullen worden gebruikt

De EU samenwerking is enorm belangrijk voor onze open Vlaamse handelseconomie. Ze biedt ook een schaal waarop onze veiligheid enorm kan worden versterkt, migratie zou kunnen worden gecontroleerd en beheerst,…Maar dat is niet het beleid dat we van de EU krijgen. We zien dat de Unie helaas nog steeds al te veel achterhaalde beleidskeuzes maakt. De zogenaamde “shift” in het Europese budget is niet radicaal genoeg.

Wat zien we? Zowat 60% van alle EU middelen gaan naar cohesie en naar grote industriële landbouw, en dus naar Zuid- en Oost-Europa. En daar kan ik echt niet bij… Onze landbouwers zien af, ze hebben het lastig. En nu komt daar nog het stikstofprobleem bovenop. Maar welke boodschap geeft de paars-groene regering aan onze boeren? Dat ze in de steek worden gelaten.

Met dit akkoord gaat élk jaar €700 miljoen van onze Belgische belastingcenten niet naar onze boeren, maar wel naar gigantische, industriële landbouwers vooral in Oost-Europa. In 2019 bijvoorbeeld kreeg een mega-kippenstal in Oekraïne, zelfs geen EU lidstaat, € 571 miljoen Europese centen. Dit model is niet duurzaam én het zorg voor oneerlijke concurrentie voor onze boeren.

En dat terwijl we net onze eigen boeren sterker zouden moeten steunen,om stand te houden, te innoveren, te moderniseren. Maar de paars-groene partijen geven liever 700 miljoen aan industriele boeren in Oost-Europa

Is dit het Europa waar de Vivaldisten voor kiezen? Het Europa van de vervuilende, industriële landbouw in Oost-Europa?

4. Conclusie: terug naar de Kern van de EU

Wat is de realiteit geworden? Europees zijn de regeringsleiders al tevreden als ze een akkoord gevonden hebben. Erg Belgisch eigenlijk. Het akkoord an sich primeert op de inhoud van dat akkoord. Daardoor regeert middelmatigheid via bric-à-brac compromissen.

Onze Europese samenwerking verdient beter. Maar dan zullen we het DNA van de Europese Unie terug ter harte moeten nemen. De Europese Unie als platform voor samenwerking tussen nationale lidstaten en niet als een supranationale structuur die alle nationale problemen zal oplossen. De Europese Unie als fundamentele interne,eengemaakte markt, die we verdere moeten uitdiepen. En dus niet de Europese Unie verder laten evolueren als logge moloch die steeds meer geld kost.

Eenheid in verscheidenheid. Verantwoordelijkheid boven solidariteit.